Jak pewnie się domyślasz, rasa jest to rodzaj postaci, który decyduje o wyglądzie oraz możliwościach Twojego bohatera. Każda rasa ma przypisane królestwo, lecz można też być wyrzutkiem działającym na własną rękę, bądź popierającym idee któregoś z antagonistów. Poniżej znajdziesz opis każdej z ras. Pozwoli Ci to przyjrzeć się im dokładniej i wybrać najlepiej do Ciebie pasującą. Pamiętaj bowiem, że nie będziesz mógł później zmienić swojej decyzji, dlatego wybieraj rozważnie.

R a s y  O d r o d z o n e g o  K r ó l e s t w a

Wilki są najstarszą i zarazem najlepiej poznaną rasą. Przybyły one do Krainy już w pierwszej połowie Ery Narodzenia, kiedy to dopiero kształtowała się Nieprzebyta Puszcza. Wówczas nie było jeszcze na tym terenie żadnych inteligentnych istot, toteż pozbawione jakiejkolwiek konkurencji wilki szybko rozprzestrzeniły się na terenie przyszłego Królestwa, żyjąc w zwartych ugrupowaniach. Stada rzadko toczyły walki z innymi watahami, głównie z tego powodu iż owe istoty uznają bitwy między sobą za bezsensowne i zarazem osłabiające strukturę całego narodu. Chcąc zaś opisać ogólnie tą rasę, należy również zwrócić uwagę, że wilki nie są obecnie tak silne jak smoki, czy długowieczne niczym kotołaki. Jest to rasa uniwersalna, o mniej więcej podobnych umiejętnościach z każdej dziedziny. Wilki mają z reguły smukłą psowatą sylwetkę ciała z lekko wydłużonym pyskiem oraz bystrymi oczami, doskonale rejestrującymi każdy ruch przeciwnika. Wśród tych stworzeń występują też i inne elementy, takie jak skrzydła, czy błony pławne, świadczące o przynależności danego osobnika do określonego żywiołu. Ważną cechą owej rasy są niezwykle wyczulone zmysły, co czyni z wilków wspaniałych myśliwych oraz czujnych wojowników. Z powodu małej szansy pokonania w pojedynkę większej od siebie istoty, na przykład choćby nagi, stworzenia te atakują zazwyczaj grupowo z zasadzki. Dobre działanie w zespole i skrupulatne wykonywanie otrzymanych poleceń jest właśnie kluczem do zwycięstwa, dzięki któremu z wilkami muszą się również liczyć pozostałe rasy. Gdy nadeszła Wielka Wojna, wilki opowiedziały się po stronie Odrodzonego Królestwa. Początkowo próbowały zastosować jakieś działania pokojowe, lecz zostały one odrzucone przez formujące się wówczas hordy Przymierza Cienia. Podsumowując cały opis rasy oraz jej historię, wilki pomimo niedoceniania, powinno się brać pod uwagę, gdyż te stworzenia mogą niejednokrotnie zaskoczyć swoim zgraniem oraz wszechstronnością.

Smoki, od wielu lat słynące ze swojego porywczego charakteru, dołączyły jednak do Odrodzonego Królestwa, głównie przez konflikt z nagami, określanymi przez nich samych mianem "zdrajców krwi".
Dokładna historia rasy oraz przybliżone daty osiedlenia się ich w Krainie, nie są znane istotom spoza gadziego klanu. Dzieje smoków spisuje bowiem wybierany przez Radę Najstarszych kronikarz, a jego dzieła są bardzo dobrze pilnowane oraz niezwykle rzadko udostępniane. Jest tak, ponieważ stworzenia te przywiązują ogromną wagę do przeszłości. Uznają, że pamiętanie tego, co się wydarzyło, to istotny dar od bogów i zarazem przestroga, by nie popełniać znowu tych samych błędów. Dlatego też niechętnie dzielą się one wiedzą, jaką jest ich własna historia. Ogromna wiara w rzeczy i zjawiska, które mogą istnieć lub nie, jest spowodowana przed wszystkim tym, że w rzeczy samej smoki do najinteligentniejszych istot z pewnością nie należą i raczej należeć nie będą. Jednakże również nie da się zaprzeczyć, iż owe stworzenia są niesamowicie silne. Jednym machnięciem swojego masywnego ogona, smok jest w stanie dotkliwie zranić i wyrzucić w powietrze swego przeciwnika. Poza tym, istoty te posiadają szereg ostrych jak brzytwa zębów, potężne pazury oraz ochronne wyrostki na ciele bądź rogi, które również są u owej rasy nierzadkim zjawiskiem. Jednak każde dobre przystosowanie pod jednym względem powoduje ubytki w innych cechach. Smoki nie są zbytnio zwinne, na lądzie zazwyczaj poruszają się niezdarnie i ociężale. Nie mają dobrego wzroku, a przez swoją wielkość ciężko im dotrzeć do trudniej dostępnych miejsc, aczkolwiek te wady nie przekreślają ich na tyle, by nie mogły stać się nieustraszonymi wojownikami, radzącymi sobie dobrze w różnych okolicznościach.

Kotołaki są stworzeniami słynącymi z ponadprzeciętnej inteligencji oraz długowieczności. Wiek starczy wyznacza się u nich na około 1000 lat. Okres dzieciństwa jest u kotołaków najdłuższy spośród wszystkich ras w krainie, co przyczyniło się również do lepszego rozwinięcia się zdolności bystrego spostrzegania świata. Większość kotołaków żyła jeszcze długo przed Wielką Wojną, dlatego doskonale pamiętają czasy, gdy zobaczenia na jednej z ulic Ensterlion fenrira bądź nagi, było zwykłym, nieniosącym ze sobą kłopotów zjawiskiem. Owe stworzenia przybyły do Krainy najprawdopodobniej jako drugie, po wilkach. Od początku były bardzo związane z naturą, toteż najczęściej osiedlały się w części Średniego Lasu, w Nieprzebytej Puszczy. Zyskały przez to miany flegmatycznych dziwolągów, którzy nie potrafią sobie radzić w normalnych społeczeństwie. W istocie samej kotołaki po prostu wolą samotność od licznego tłumu, lecz w razie zagrożenia państwa, angażują się równie tyle samo, co pozostali obywatele. Walcząc w grupie, najczęściej pokrzepiają swoich towarzyszy różnorakimi zaklęciami. Nierzadko też powierza im się rolę strategów, gdyż sami są stworzeniami nieprzewidywalnymi i często niełatwo rozpoznać, jakie mają zamiary. Jeśli zaś chodzi o wygląd, kotołaki występują w przeróżnych formach, od zwykłych dachowców, po lwy i tygrysy. Każdy z nich ma bardzo wyczulony zmysł wzroku. Kotołaki są również niesamowicie zwinne. Z łatwością pokonują przeszkody oraz wspinają się na drzewa. Te wszystkie cechy czynią ich naprawdę groźnymi przeciwnikami, lecz w rzeczy samej te istoty nie przepadają za walką i stają do pojedynku tylko w przypadku konieczności. Wolą zajmować się własnymi sprawami i rozmyślać, próbując udzielić odpowiedzi na zawiłe pytania, rodzące się w ich głowach.

Gryfy, niezależnie od żywiołu, są stworzeniami wspaniale latającymi, mogącymi wznieść się w powietrze wyżej, niż inni uskrzydleni przedstawiciele ras w Krainie. Gdy osiedliły się w na owych terenach, początkowo zamieszkiwały góry Reventia, ze względu na umiłowanie tych istot do wysoko położonych i zarazem trudno dostępnych miejsc. Dawało im to poczucie bezpieczeństwa i wolności, a także idealne warunku do nauki swego potomstwa sztuki latania. Jednak, gdy nadeszła Wielka Wojna, a to miejsce zgarnęło Przymierze Cienia, gryfy opuściły góry, by zamieszkać pośród innych ras na płaskich terenach Odrodzonego Królestwa. Odtąd ich głównym celem stało się wypędzenie wrogich stworów z dawnego miejsca zamieszkania, dlatego też obecnie tak chętnie pomagają w próbach zwycięstwa swojej frakcji nad Przymierzem Cienia, które szczerze darzą brakiem sympatii oraz tolerancji. Antagoniści mają się czego obawiać, gdyż gryfy to potężne stworzenia o głowie orła i cele lwa (zdarzają się również osobniki o nieco innym wyglądzie), które są wspaniałymi wojownikami o odważnych oraz szlachetnych sercach. Honor jest rzeczą bardzo ważną dla gryfów, ważniejszą niż samo życie. Już od początku rodzice starają się wychować swoje potomstwo na nieustraszone i nielękające się śmierci. Ich kunszt wojenny widać również po wspaniałych zbrojach noszonych na ciele, które oprócz funkcji ochronnych, mają również dla tych stworzeń znaczenie typowo rytualne oraz obyczajowe. Gryfy, niezależnie od żywiołu, atakują najczęściej z powietrza. Pomaga im w tym doskonały wzrok, umożliwiający dokładne widzenie z dużej wysokości.

R a s y  P r z y m i e r z a  C i e n i a

Fenriry są stworzeniami, które niegdyś stanowiły z wilkami jedną wspólną rasę. Dokładny powód takiego rozłamu w gatunku nie jest do końca znany, aczkolwiek niewątpliwie krąży wiele teorii na jego temat. Najprawdopodobniej przyczyną stała się czarna magia, którą fenriry zaczęły używać, by stać się lepszymi i silniejszymi od swoich braci. Przeszły wówczas transformację - stały się większe, masywne, a ich majestatyczny ogon osiągnął długość równą około połowy ciała. Dzięki temu rzeczywiście wzrosła ich siła. Fenriry mogą swoimi łapami kruszyć mniejsze bloki skalne, a także i gruchotać kości swoich przeciwników. Są to stworzenia bardzo agresywne, źle nastawione do wszystkiego, co mijają po drodze. Odczuwają ogromną niezależność i odrębność, toteż rzadko rozmawiają oraz nawiązują kontakty z pozostałymi rasami. Żyją najczęściej samotnie, na dokładnie wydzielonych terytoriach. Nie lubią być podporządkowane innym, dlatego wśród owej rasy znajduje się najwięcej wyrzutków, którzy nie chcieli przyjąć zasad panujących na terenie państwa Przymierza Cienia. Są zdolne do najokropniejszych czynów, by tylko uzyskać to, czego pragną. Dlatego też wśród innych ras zyskały opinię bezlitosnych okrutników, których najlepiej omijać z daleka i nie wdawać się z nimi w żadne dyskusje. Same fenriry zaś żyją w ogromnej nienawiści do wilków. Uznają je za gorsze stworzenia od nich samych. Dawniej, a także i teraz (lecz nie na taką skalę) za wszelką cenę próbowały podporządkować sobie je jako niewolników. Porywały małe szczenięta i wychowywały je na zapatrzonych w swoich panów sługusów, którzy bez problemu mogli oddać życie bądź zabić nawet z najbardziej błahego powodu. Od tej pory wilki chronią swoje młode w trudno dostępnych kryjówkach, a w stosunku do samych fenrirów nie są dobrze nastawione, aż wręcz usiłują zabić, gdy tylko spotkają owego przedstawiciele rasy, należącego do Przymierza Cienia. Ów konflikt był jednym z ważniejszych powodów, które przyczyniły się do wybuchu Wielkiej Wojny.

Nagi, same nazywając siebie Królewskimi Wężami, są w trwającym od wielu lat konflikcie ze smokami. W istocie rzeczy, stworzenia te kiedyś same należało do gadziego klanu, jednak chcąc zyskać więcej użytecznych cech, zaczęły się krzyżować z wężami zamieszkującymi tereny Niziny Lir. To sprawiło, że w ciągu pokoleń owe istoty zaczęły się zmieniać. Wielkością nadal przypominały smoki, lecz najczęściej cechował je całkowity brak kończyn oraz wydłużony pysk z długimi zębami jadowymi. Nagi stały się nieco zwinniejsze i szybsze, a wewnątrz ich ciała krążyła trucizna, zdolna do szybkiego zabicia tego, kto rozdarł choćby najmniejszy kawałek ich pokrytego śliskimi łuskami ciała. Smoki zareagowały zbyt późno, gdy linia wspólna rasy uległa rozerwaniu, a nagi odłączyły się zupełnie od gatunku, tworząc nowe ugrupowanie. Rada Najstarszych stwierdziła, iż nagi sprzedając swoje smocze ciała wężom, dopuściły się zdrady szlachetnej krwi i muszą zostać za to ukarane. Smoki rozpoczęły wówczas krwawą walkę, która pochłonęła wiele ofiar z obu stron. Zarówno smocze dzieci, jak i potomstwo nag, były grupowo mordowane w gestach manifestacji oraz ukazania potęgi danej rasy. Wojnę potępiali inni mieszkańcy Krainy, próbując walczącym uświadomić, że w ten sposób po prostu pozabijają się nawzajem. Niestety próby przemowy zostały zignorowane, a bitwy toczyły się dalej. Spłonęła wówczas młoda część Nieprzebytej Puszczy, a w powietrzu unosił się zapach stęchlizny i rozkładających się ciał. Niektórzy sądzili, że bogowie się gniewają i za niedługo nastąpi koniec świata. Jednak świat nadal istniał, ale rozpoczęła się Wielka Wojna. Nagi stanęły po stronie Przymierza Cienia, naprzeciw smokom z Odrodzonego Królestwa. Konflikt na razie chwilowo się uspokoił, lecz nie wiadomo, co z tego dalej wyniknie...

Chimery to stworzenia budzące najprawdopodobniej najwięcej obaw i wątpliwości. Wiadomo o nich stosunkowo niewiele i jakoś nikt nigdy nie dążył do tego, by dowiedzieć się o owych istotach czegoś więcej. Nieznane jest, dlaczego i kiedy pojawiły się w Krainie. Prawdopodobnie przybyły tu jako jedne z ostatnich imigrantów. Osiedliły się na terenach Nieprzebytej Puszczy, preferując trudno dostępne oraz zaciemnione miejsca. Chimery to stworzenia żyjące w stadach złożonych z głównie samic i niewielkie w stosunku do nich ilości osobników płci męskiej. Stworzenia te zostały wypędzone z Puszczy po wybuchu Wielkiej Wojny, gdyż popierały głównie stronę Przymierza Cienia i ukrywały w Lesie ich oddziały. Dlatego więc przeniosły się do Tenebrae, stolicy swojej frakcji i do dziś mieszkają w wydzielonej dla nich ziemi. Z chimerami bowiem nikt nie chce mieć zbytnio do czynienia. Wszystkie informacje o ich rasie są owiane tajemnicą, choć krążą na jej temat różnorakie plotki. Zyskały one miany groźnych i niebezpiecznych, z którymi w ogóle nie należy się zadawać. Stało się to dzięki pogłosce, że w ich obecności każdy ma wizję największego koszmaru, tego czego się boi najbardziej. Starzy bardowie głoszą również, iż chimery odżywiają się snami oraz marzeniami każdego, kogo napotkają. Poprawność owych zdań nie została jeszcze potwierdzona, ani zniwelowana. Wiadomo jednak, że w każdej opowieści jest zawsze trochę prawdy, a trochę i kłamstwa. Same chimery zaś swoim wyglądem mają prawo budzić lęk. Są to bowiem stwory najczęściej o dwu głowach, lwiej oraz koziej, ciele dzikiego kota i ogonie węża, choć występują istoty reprezentujące nieco inny typ budowy od tego przedstawionego powyżej.

Varhdarowie są stosunkowo młodą rasą, ażeby się im lepiej przyjrzeć, należy najpierw dowiedzieć się nieco o ich przyszłości, gdyż tylko w ten sposób można zrozumieć prawdziwą naturę owego gatunku. Dawniej byli oni bowiem zapatrzonymi w siebie, pięknymi rajskimi ptakami, którym wyglądu nie jeden mógł sobie pozazdrościć. Ich piękny śpiew słychać było zarówno o wschodzie, jak i o zachodzie słońca. Rano, radosne trele owych ptaków dodawały idącym do pracy otuchy oraz chęci, a wieczorem uspokajały i wyciszały zmęczonych całym dniem mieszkańców Krainy. Jednak same ptaki nie były szczęśliwe. Brakowało im czegoś, co uczyniłoby ich życie lepszym i bardziej wartościowym. Tak, ich odwieczne pragnienie: nieśmiertelność. Z utęsknieniem spoglądały na feniksy, które mogły się cieszyć życiem aż po krańce świata. Postanowiły więc same odkryć sekret wiecznego życia. Z początku nie udawało im się to, jednak po jakimś czasie postanowiły skorzystać z czarnej magii i sporządzić wywar. Użyły do tego prochów jednego z feniksów, co sprowadziło na nich klątwę tej rasy. Od tej pory varhdarowie są rzeczywiście nieśmiertelni, lecz muszą wieść coś na rodzaj nędznego półżycia. Nie piją i nie odżywiają się, a wokół ich ciała występuje półprzezroczysta poświata koloru żywiołu reprezentującego danego osobnika. Nie są pomimo tego duchami - nie potrafią przenikać przez ściany, a odgłosy ich stąpania słychać z daleka niczym zwyczajne kroki. Jak można się domyślić, varhdarowie opowiedzieli się po stronie Przymierza Cienia. Istoty te słyną również z zawiłego sposobu mówienia i stosowania licznych metafor, stąd powiedzenie "Prędzej varhdara bym zrozumiał".